الکتروپولیش فرآیندی الکتروشیمیائی می باشد که بر خواص یونیزاسیون سطوح مبتنی می باشد و دارای خواص متعدد فنی و ظاهری نسبت به دیگر روشهای پولیشینگ می باشد که در ذیل به پاره ای از این موارد اشاره میگردد

اکثر سیستم‌های مکانیکی پرداخت‌کاری، برای دست یابی به سطحی صاف و برّاق، سطح بلورین فلز را لکه‌دار، خمیده و دچار خستگی می‌کنند و حتی گاهی باعث شکست آن می‌شوند . الکتروپولیش، فرایند باربرداری از روی سطح را با ایجاد الگویی یک‌سویه که کاملاً خالی از هرگونه خستگی و انسداد است، انجام می‌دهد . در این روش، سطح، از دید میکروسکوپی صاف و در اغلب اوقات صیقلی است . علاوه بر این، در بسیاری از آلیاژهای فلزی و غیرفلزی، مقاومت در برابر خوردگی  فلز نیز افزایش می‌یابد . این فرآیند قطعهٔ فلزی را چه از منظر میکروسکوپی و چه از منظر ماکروسکوپی پرداخت می‌کند . پرداخت میکروسکوپی سبب درخشندگی و پرداخت ماکروسکوپی سبب صافی قطعه می‌شود و پلیسه گیری به سبب آن که چگالی جریان در برآمدگی‌ها بیشتر است و اکسیژن از حفره‌ها محافظت می‌کند، زودتر انجام می‌شود .

تردی هیدروژنی در قطعه رخ نمی‌دهد . در واقع الکتروپولیش، نوعی گرم و سرد کردن بدون خستگی است، که سطح قطعه را هیدروژن‌زدایی و پرداختکاری و صیقلی و در نهایت پولیش می‌نماید.

مزیت دیگر در این روش این است که باکتری نمی‌تواند روی سطحی خالی از هیدروژن و خالی از خط و خش های میکروسکوپی رشد نماید و یا تکثیر شود . این امر الکتروپولیش را گزینه‌ای مناسب برای استفاده در  صنایع پزشکی، داروسازی، نیمه هادی‌ها و صنایع غذایی ،راکتورهای شیمیائی و مصنوعات دکوری که براقیت و صافی سطح از شاخصه های اصلی محصولات این صنایع می باشد می نماید . ترکیبی از دو ویژگی عدم وجود خطوط جهت‌دار به سبب پرداخت مکانیکی و سطحی عاری از هیدروژن، به ایجاد سطحی کاملاً بهداشتی می‌انجامد که در آن هیچگونه باکتری یا آلودگی و یا رسوب و… نمی‌توانند تکثیر یا انباشته شود و باعث از بین رفتن پارامترهای نامطلوب در سطح ،و بالا رفتن خواص سطحی در فلز میگردد .